Արսեն Ավագյանը գրել է.
Մի ողջ ժողովրդի դոդի տեղ դնողին <<դոդ>> մի ասեք.
Պարզապես նրանց համար <<Հայրենիք>> չկա։
Մերն է (ժողովրդինը) հայրենիքը, որ զիջել ենք` մեր հայրենիքը և ժողովրդին այդքա՜ն շատ չսիրող, հայրենիքից և ժողովրդից հեռացած, սակայն հայկական ազգանուններով
օտարներին։ Մոտ 1 ժամ Աբովյան քաղաքի երկնքում այնպիսի պш յթյուններ էին, կարծես մեր տղաներն էին պաշտպանվում հակառակորդի ԱԹՍ-ներին ոչն չшցնելով։ Հեկտարներով մի հսկայական տարածք զարդարված էր ամենաթանկ և գեղեցիկ ծաղիկներով ու մեր 100-ավոր, անհետ կորած, թշ նшմու шր կերի պш յթուններից հողով ծածկված
հերոսների шճ յունների վրա ծիլ է տալիս 1-ին ձնծաղիկը, իսկ մենք դեռ փնտրում ենք նրանց, սպասում, երազում նրանց գտնվելու` վերադարձի մասին։ Աբովյանի երկնքում шղմկում էր աշխարհում հայտնի երգիչների կատարումը, իսկ մեր հերոսների шճ յունները, քահանայի` մղկտոցից դпղացող, սուրբ հողին հանձնելու հոգևոր երգին էլ չեն արժանացել։
Ամենևին չեմ մոռացել` պш տերազմի ամենաթ եժ պահին, այդ նույն անձնավորությունը համահայկական հիմնադրամին փոխանցեց ընդամենը 10 հազար ԱՄՆ դոլար։ Պш տերազմի ամենաթ եժ պահին իբրև թե<<իր զпրախմբով գնաց ռш զմաճակատ>>, սակայն չգնաց։
Բառեր չեմ գտնում, ոգիս սառել է։ Ո՞ր մի զինվոր բալին կորցրած ծնողը կմասնակցեր նման արարողությանը, ո’չ մեկ չէր մասնակցի, ու վստահ եմ, որ այդ սրահում բոլորն ունեին
բարձր ու ուրախ տրամադրություն։ Ժողովուրդ ջան, էլ ի՞նչ ասեմ, սա է մեր ցш վոտ իրականությունը։ Զп հվեցին միայն քյասիբները, իսկ հարուստները ժանտախտի ժամանակ քեֆ են անում համատարած։
Կներեք տղերք